Jan III Sobieski zapisał się wyraźnie na kartach nie tylko polskiej ale i europejskiej historii. Urodził się 17 sierpnia 1629 w Olesku. Pochodził z bogatego, magnackiego rodu Sobieskich, który koligacjami małżeńskimi połączony był ze znanymi rodami takimi jak na przykład rodzina Żółkiewskich, z którą spokrewniona była matka Jana Sobieskiego Zofia Teofilia Daniłowiczówna.
Ojciec Jana, Jakub, który pod koniec swojego żywota pełnił funkcję kasztelana krakowskiego, wpłynął znacząco na swoje dzieci. To jemu przede wszystkim młodzi Sobiescy – Jan i Marek, zawdzięczali wykształcenie ponieważ dokładnie zdefiniował czego jego synowie mają być uczeni.
Dzięki temu Jan nabył umiejętności lingwistyczne co widać było w płynnym i poprawnym posługiwaniu się językiem polskim zarówno pisanym jak i mówionym, poznał łacinę, język francuski oraz podstawy tureckiego. Jedną z najważniejszych dziedzin nauki z jaką zapoznał się w trakcie pobytu w akademiach krakowskich była retoryka, która miała odegrać znaczącą rolę w jego przyszłości. Kariera militarna Sobieskiego rozpoczęła się wraz z wiadomością o powstaniu chmielnickiego, które zmusiło obu braci do powrotu z ich podróży po Europie.
Od razu po powrocie obaj zaciągnęli się do wojska i otrzymali pozycje rotmistrzów własnych chorągwi. Kariera wojskowa obu braci postępowała do czasu kiedy brat Jana, Marek został zabity w niewoli tatarskiej, w którą dostał sie po bitwie pod Bathonem w 1652 roku. Wydarzenie to stało się przyczyną eskalacji nienawiści jaką Jan Sobieski żywił do Tatarów i Turków.
Drogę do tronu otworzyła mu bliska współpraca jaką nawiązał z królem Janem Kazimierzem, sukcesy militarne, które ukazały go jako wybitnego wodza i taktyka oraz powiązania jakie zdobył na dworze francuskim. Wybrany został na króla 21 maja 1674 roku jednakże ze względu na trudną sytuację polityczną przełożył oficjalną koronację o dwa lata. Jego kadencja jako króla cechowała się przede wszystkim wznowieniem walki z imperium osmańskim w celu odzyskania przede wszystkim Kamieńca Podolskiego oraz zerwaniem sojuszu z Francją, która dotychczas uznawana była za największego sojusznika.
Sobieski zmarł 17 czerwca 1696 roku w Wilanowie. Mimo swojej sporej aktywności ruchowej cierpiał na dość znaczną otyłość do, której dodatkowo doszły takie schorzenia jak podagra, zapalenie zatok, nadciśnienie oraz kamicę nerkową. Ponad to podczas swojego pobytu we Francji zaraził się syfilisem. Bezpośrednią przyczyną zgonu stał się jednak atak serca. Po śmierci jego ciało zostało pochowane na Wawelu natomiast serce złożono w Kaplicy Królewskiej w kościele Kapucynów gdzie spoczywa do dzisiaj.
